Masdevallia minuta

Lindley 1843
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Epidendreae
Podplemię: Pleurothallidinae

 

Foto: © Dale Borders. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Masdevallia minuta

Synonim: M. surinamensis Focke.

Występowanie:

Boliwia, Gujana Francuska, Gujana, Peru i Surinam. Te epifityczne rośliny są rozpowszechnione na dużym obszarze północnej i zachodniej Ameryki Południowej, ale jak dotąd nie stwierdzono ich obecności w Brazylii, Kolumbii czy Ekwadorze. Rosną w różnorodnych siedliskach, począwszy od wilgotnych lasów na równinach, aż do górskich lasów deszczowych, na wysokościach od poziomu morza do 1600 m.   

Klimat:

Zanotowane skrajne temperatury to 41°C i 2°C.
Średnia wilgotność 70% przez cały rok.
Opady od 20 mm w lutym do 150 mm w lipcu.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 23,9/14,4°C w styczniu do 31/20°C przez całe lato.
Okres kwitnienia: cały rok.

 

Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Niewielki epifit osiągający 3,0-6,5 cm wysokości, włączając w to prawie niewidoczną pseudobulwę u podstawy każdego przyrostu.

Pseudobulwy:

Prawie niewidoczne. Te smukłe pędy mają 0,5-1,0 cm długości i są otoczone przez 2-3 luźne, cylindryczne osłonki.  

Liście:

Liście mają 2,5-5,5 cm długości i stopniowo zwężają się do wąskiej podstawy. Na każdym przyroście jest jeden wąski, prosty, skórzasty liść. Blaszka liścia jest wąska, ma kształt jajowaty i szerokość 0,3-0,6 cm.  

Kwiatostan:

Pęd kwiatowy ma 3-6 cm długości. Smukła wzniesiona szypułka wyrasta z węzła łodygowatej pseudobulwy.  

Kwiaty:

1 na pęd kwiatowy. Kwiaty mają gładkie, białe płatki okółka zewnętrznego. Płatek grzbietowy ma 1,2-1,7 cm długości, wliczając w to cylindryczny, jasnożółty ogonek. Przy podstawie jest połączony z płatkami bocznymi na długości 0,5-0,7 cm, tworząc lekko zakrzywioną, cylindryczną, kielichowatą tubę. Trójkątna swobodna część zwęża się w ogonek skierowany nieco do przodu. Boczne płatki zewnętrzne są ze sobą połączone na długości 0,5 cm, tworząc podłużny, 2-działkowy płatek o długości 1,2-1,7 cm, wliczając w to wąskie, trójkątno-wydłużone, półcylindryczne ogonki. Podłużne płatki okółka wewnętrznego są białe, zabarwione na żółto, a prętosłup jest zielonkawo-biały.

Tłumaczenie: Grażyna Siemińska


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina ciepłolubna.

W lecie średnia temperatura dnia wynosi 30-31°C, a nocy 21°C, z amplitudą dobową 10-11°C.  

Światło:

8000-15000 luksów. Wymaga średnio jasnego stanowiska. Światło powinno być filtrowane i rozproszone, a rośliny nigdy nie powinny być wystawiane na bezpośrednie działanie promieni słonecznych. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza.  

Podlewanie:

Opady są umiarkowane do obfitych przez większość roku, ale późną jesienią i na początku wiosny są nieco niższe. Podłoże roślin w uprawie powinno być wilgotne, a pomiędzy kolejnymi podlewaniami powinno tylko nieznacznie przesychać. Późną jesienią podlewanie powinno być stopniowo ograniczane.  

Nawożenie:

Jeśli rośliny rosną w podłożu z mchu torfowca, włókien paproci drzewiastej lub korzeni paproci Osmunda, należy je nawozić co 3-4 tygodnie 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Jeśli rosną w podłożu z kory sosnowej, nawożenie można stosować co 1-2 tygodnie. Wielu hodowców na początku roku, gdy rośliny aktywnie rosną, woli zamiast nawozów o równych proporcjach NPK stosować nawozy o dużej zawartości azotu. Natomiast późnym latem i jesienią stosują oni nawozy o wysokiej zawartości fosforu („bloom booster"), aby pobudzić rośliny do kwitnienia.  

Podłoże:

Rośliny dobrze rosną zamocowane na kawałkach paproci drzewiastej lub korka, o ile można im zapewnić wysoką wilgotność, co w okresie lata wymaga codziennego podlewania. W wypadku tak zawieszonych roślin, podczas suchych i gorących okresów niezbędne może być kilkakrotne podlewanie w ciągu dnia. Ponieważ jednak dla większości hodowców utrzymywanie wystarczająco wysokiej wilgotności przy takim sposobie uprawy jest zbyt trudne, zazwyczaj uprawiają oni rośliny w doniczkach. Używają w tym przypadku podłoża szybko odprowadzającego nadmiar wody, które zawiera jednak substancje zatrzymujące pewną jej ilość - takie jak posiekany mech torfowiec czy perlit. Często dodawany jest także węgiel drzewny w celu zapewnienia przewiewności podłoża i zabezpieczenia przed kwaśnieniem. Wielu hodowców zaleca przesadzanie roślin co roku. Przesadzanie powinno mieć miejsce późną zimą lub wczesną wiosną, ale może być również wykonywane w dowolnym czasie pomiędzy jesienią i wiosną, o ile nie koliduje to z kwitnieniem rośliny. Kelleher podał, że lepsze przyrosty otrzymuje się, gdy rośliny są uprawiane w ażurowych pojemnikach umieszczonych w nieco większych plastikowych doniczkach, tak aby możliwa była cyrkulacja powietrza z boków i od spodu wewnętrznej doniczki.  

Wilgotność powietrza:

Stacje klimatyczne na niskich wysokościach notują średnią wilgotność około 75% przez większość roku, spadającą do około 65% pod koniec zimy i na początku wiosny. W siedliskach górskich lasów ta wartość wynosi prawdopodobnie 80%.  

Okres spoczynku:

Średnia temperatura zimą wynosi w dzień 23-27°C, a w nocy 14-16°C, dając dobową różnicę rzędu 8-12°C. Powyższe temperatury odzwierciedlają najchłodniejsze warunki, w jakich powinno się uprawiać ten gatunek. Na wschodnich równinach średnie warunki przez cały rok są prawie identyczne z podanymi w tabeli klimatycznej dla letnich miesięcy. Na tych obszarach zmiany sezonowe są niewielkie. Opady są nieco mniejsze zimą, ale dodatkowej wilgoci dostarczają mgły, rosa i mżawki. Także opady w większości siedlisk są prawdopodobnie nieco wyższe od podawanych w tabeli klimatycznej. Zimą należy zredukować ilość wody podawanej uprawianym roślinom. Pomiędzy podlewaniami mogą bardziej przesychać niż latem, ale nie mogą wysychać zupełnie. Nawożenie powinno być ograniczone aż do wiosny, gdy znów wznawia się silniejsze podlewanie.